ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΝΕΜΕΝΗΣ...
Έφυγες κι έμεινα μόνη,
συντροφιά με το λεμόνι..
Η καρδιά μου σαν το τρένο
σ είχε από καιρό χεσμέν@!!
Στο μπάνιο αφησες άπλυτα σωρό
να μπω μέσα δε μπορώ!
Έφαγες όλο το ταχίνι
συντροφιά με το λεμόνι..
Η καρδιά μου σαν το τρένο
σ είχε από καιρό χεσμέν@!!
Στο μπάνιο αφησες άπλυτα σωρό
να μπω μέσα δε μπορώ!
Έφαγες όλο το ταχίνι
κι έφυγες μ' 'ένα πιπίνι!
Τώρα σκέφτομαι εσένα
και φωνάζω απεγνωσμένα...
Τώρα που είσαι μακρυά μου
αναφέρεις το όνομά μου?
Γύρισε μ@λάκα πίσω
δεν αντέχω θα σε βρίσω!
Εχεις αφήσει εδώ άλλη μια ψυχή
το ήξερες απ την αρχή!!
Εχω παρέα αλλη μια
που σ αγαπά όσο καμιά..
Τώρα σκέφτομαι εσένα
και φωνάζω απεγνωσμένα...
Τώρα που είσαι μακρυά μου
αναφέρεις το όνομά μου?
Γύρισε μ@λάκα πίσω
δεν αντέχω θα σε βρίσω!
Εχεις αφήσει εδώ άλλη μια ψυχή
το ήξερες απ την αρχή!!
Εχω παρέα αλλη μια
που σ αγαπά όσο καμιά..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου